Ja, ik weet het wel: er zijn al zo véél keurmerken en labels – de consument raakt de weg kwijt. Maar tóch wil ik er nog minstens één keurmerk bij hebben.
Al jaren ergeren heel veel consumenten zich eraan dat ze een toestel of apparaat moeten weggooien omdat er één lullig onderdeeltje kapot is gegaan. Dat kan een plastic lipje zijn dat voor de werking nu nét cruciaal blijkt, of een accu die niet vervangen kan worden of het snoertje van een koptelefoon – die gaan altijd op dezelfde plek kapot – of het bakblik van een broodbakmachine waarvan het clipje rond het asje van de kneedhaak eraf sprong zodat hij niet meer werkt, of het handige uitneembare water-reservoir van een koffiezetter dat op de grond stuk valt, of de plastic vatting van het mesje van het hakmolentje dat bij de staafmixer hoort – enfin, ik beschrijf hier natuurlijk maar een zeer klein deel van mijn ergernissen in de afgelopen jaren maar u begrijpt wellicht wel wat ik bedoel.
‘Alsof ze het erom dóen’ denk je vaak – en het erge is dat dit in veel gevallen ook best wáár zou kunnen zijn. Het zou in elk geval geen wonder zijn want fabrikanten en importeurs die zich beijveren om hun producten zó in elkaar te zetten dat ze gemakkelijk gerepareerd kunnen worden en ook na vele jaren nog vervangende onderdelen blijven leveren worden voor die inspanningen nauwelijks beloond. Voor de consument is ‘degelijkheid’ of ‘makkelijk te repareren’ bij de aankoop niet te beoordelen en het is vrijwel ondoenlijk om na te gaan of zelfs maar de meest voor de hand liggende reserve onderdelen te krijgen zijn, laat staan of ze over een paar jaar nog steeds te krijgen zullen zijn.
De Consumentenbond zou hier het werk moeten verrichten dat de consument zelf niet kan doen, maar laat ons op dit punt volkomen in de steek. Vroeger deden ze nog wel een tests op degelijkheid maar tegenwoordig lijken ze helemaal in de ban van de wegwerpmaatschappij: zelden wordt meer aandacht besteed aan degelijkheid en nooit aan ‘repareerbaarheid’ of de beschikbaarheid van reserve-onderdelen.
De wet stelt tegenwoordig wel eisen aan garantie tijdens de redelijk te verwachten levensduur maar dat is iets heel anders want ik begrijp best dat sommige onderdelen slijten terwijl ik toch onthutst ben dat ik daarom het hele apparaat weg moet gooien. Daar komt bij dat de wet beroerd functioneert a) omdat consumenten meestal hun recht niet kunnen halen vanwege de te geringe waarde van het apparaat en b) omdat ‘te verwachten levensduur’ wordt uitgelegd volgens de regels van de weggooi-maatschappij waar we nu juist een beetje van af willen.
Stichting RepaReady
Daarom ben ik van plan nu zelf maar een stichting op te richten, namelijk de ‘Stichting ter bevordering van de reparatie van elektrische en elektronische apparaten’, kortweg de Stichting RepaReady. Tenzij u een beter naam weet.
De doelstellingen zijn tweeledig.
Ten eerste komt er een keurmerk voor apparaten die voldoen aan deze eisen:
- Ze zijn redelijk degelijk gefabriceerd, d.w.z. niet gericht op vroegtijdig overlijden;
- Ze bestaan zoveel mogelijk uit losse, b.v.k. gestandaardiseerde, onderdelen die je kunt losschoeven en vervangen (modulaire opbouw);
- Vervangende onderdelen blijven beschikbaar zolang er een lonende vraag naar is, maar minstens 7 jaar.
Ik hoop op mijn lezers voor een aansprekend ontwerp voor het RepaReady keurmerk.
Ten tweede beoogt de stichting een netwerk aan te leggen van alle winkels die zich bezig houden met repareren en oplappen; dus de z.g. ‘reparatiewinkels’ maar ook service-punten van bekende merken en winkels met een eigen reparatie-afdeling.
Het is eigenlijk nogal onbegrijpelijk dat zo’n netwerk er niet al lang is. Her en der zie je intiatieven, van idealisten of/en jonge ondernemers die een gat in de markt zien, maar ze lijken allemaal vrolijk langs elkaar heen te werken. Zo kun je nooit een vuist maken jegens fabrikanten en importeurs en zo blijven die winkels onbekend bij het merendeel van de consumenten.
Ik zie voor reparatiewinkels een belangrijke rol weggelegd in de circulaire economie waar we allemaal heen willen; een economie waarin we minder verspillend omgaan met grondstoffen en energie. Het begrip ‘reparatie’ moet je daarbij ruim opvatten: wat voor de één een simpele vervanging van een onderdeel is zal voor een ander een onoverkomelijk technisch probleem vormen. Ik stel me een groeiend aantal, in woonwijken gevestigde, bedrijfjes voor waar je naar toe kunt met een apparaat dat ‘het niet meer doet’. Een landelijke website waar de consument z’n apparaat en postcode intypt en daarop ziet wáár hij dat apparaat kan laten repareren lijkt me een eerste stap.
Het keurmerk en het netwerk van aangesloten bedrijven hangen nauw samen want die reparatie-bedrijven zullen in de eerste plaats verantwoordelijk moeten zijn voor de bewaking van het keurmerk. Het zijn immers dit soort bedrijfjes die het best weten welke apparaten makkelijk en welke moeilijk te repareren zijn; voor welke apparaten vervangende onderdelen verkrijgbaar zijn en welke apparaten regelmatig weggegooid moeten worden omdat een cruciaal plastic lipje of snoertje het begeeft.
Die reparatie-winkels zullen dan ook zélf moeten zorgen voor de bewaking van het ‘RepaReady label’ dat ze natuurlijk ook op hun vensterruit hebben; dat is in hun eigen belang, in het belang van de consument en in het belang van onze planeet.
Hans
Ja, goed idee. Succes.
ik vind het een GEWELDIG idee. Want het is echt nodig.
prima idee – erg zinvol!
Het is noodzakelijk de belachelijke mechanismes van onze groei- & wegwerpmaatschappij te doorbreken als wij het voor ons op aarde leefbaar willen houden.
Het slagen van ‘weer een nieuw’, maar in dit geval erg nuttig keurmerk hangt erg af van het draagvlak. Je zult op zoek moeten gaan naar veel partners, organisaties, bedrijven, ondersteuners, politici, mensen uit de media enz. die mee willen doen door ook een taak/rol op zich te nemen of ook een commercieel potentie zien in een alternatieve nieuwe markt die door andere omgang zou kunnen ontstaan.
Een goed begin lijkt mij om eerst een onderzoek te doen naar welke repair-cafés of onderdelenwinkels al bestaan en dan te proberen deze mee te laten doen in een netwerk en hier van uit dan een kennis-database op te zetten, het uitgangspunt om überhaupt criteria op te kunnen stellen voor een nieuw zinvol en betrouwbaar keurmerk, dat er ook pas kan komen als er ook een toetsingsprocedure (in samenwerking) is ontstaan.
Niet alleen het ondersteunen van reparatievriendelijke producten en het zeker stellen van de productie van reserve-onderdelen, maar ook het hergebruik van onderdelen uit kapotte apparatuur met de hiervoor nodige infrastructuur kunnen vanuit het netwerk georganiseerd worden. In de toekomst zouden ook met tekeningenopslag, 3D-scans en 3D-prints mogelijkheden kunnen ontstaan om reserveonderdelen makkelijker in kleine getallen na te produceren.
Forse accijns op niet hergebruikt afval zou vanuit de politiek ook helpen om tot een alternatieve bewustere omgang met goederen en stoffen te komen; geld dat prima gebruikt zou kunnen worden om initiatieven zoals deze te doen slagen.
Veel succes ermee!
hear, hear!
Een geweldig idee voor dit keurmerk. Aan onderdelen is nog wel te komen, maar om ze te installeren is een ander verhaal. Reparatiewinkels zouden verspilling kunnen verminderen.
Het idee van een keurmerk is een goed idee. Dan kan je als consument kiezen. Wil je de aankoop van je product aanschaffen met het oog op duurzaamheid. Voor die kwaliteit zal dan wel meer betaald moeten worden.
Of gaan we naar producten die we huren? Het onderhoud is dan de verantwoordelijkheid van de fabrikant.
Hans succes met het keurmerk concept.
En Martine Postma is de oprichter van het Repaircafe.
Ik vind het een geweldig idee. Uitstekend initiatief. Mij ergert het ook al heel lang. Laatst moest ik een mooie tv vervangen omdat de aan/uitknop het niet meer deed! Soms kan ook het Onderdelenhuis niets meer voor je doen.
Ja, best geweldig, laat de afvalbergen slinken. Maar tegelijk moeten er ook begrijpelijke instructies bij alle apparaten komen, ik begrijp er meestal weinig van.Ja, en meteen reservedeeltjes voor kwetsbare onderdelen.Vroeger konden handymen zelfs auto’s repareren, nu niet eens een pen!
Prima plan. Het is nu een doolhof. Er is wel een bepaalde mate van onderscheid, nl: betrouwbare merken, die wel onderdelen leveren, en onbekende “goedkope “merken. M.n. die laatste wil je natuurlijk dwingen mee te doen met het keurmerk. Maar dat willen ze juist niet.
Daarbij, er bestaan reparatie café’s ;er is zelfs een landelijke organisatie maar dat bestaat alleen maar uit vrijwilligers. Hoe zie je dat van die -in woonwijk gevestigde – bedrijfjes. Waar bestaan die van?
En, juist in deze branche vindt -wel of niet terecht- veel vernieuwing plaats. Je apparaat is gewoon verouderd na 10 jaar. Vervangende, up-to-date sensor in je fotocamera? Ach ja, waarom niet!
Nou nee, het doel lijkt me niet om ‘goedkope’ merken te laten meedoen. Ik zie er veeleer een mogelijkheid in om degelijke spullen, waarvoor ook na vele jaren nog onderdelen geleverd worden, zich te laten onderscheiden van weggooi-spul op een voor de consument herkenbare manier.
Het is fantastisch dat zo vele vrijwilligers zich inzetten in ‘reparatie café’s’, maar óók reperatie winkels, op commerciële basis, zijn sterk in opkomst. Het werkterrein verschilt natuurlijk; ze vullen elkaar aan. Zulke winkels hebben vaak overeenkomsten met fabrikanten of importeurs en kunnen garanties bieden. Als ‘repareerbaarheid’ weer een belangrijke overweging bij de aankoop vormt zie ik voor zulke bedrijven een prima toekomst.
Mabel
Ik kan me best voorstellen dat duizenden anderen al dergelijke ideeen hadden. Maar kennelijk is er meer nodig om iets praktisch van de grond te krijgen. Ik wens je daarbij van harte succes! Om te beginnen zou je het idee op wat beter bezochte plekken moeten zetten dan dit blog! Ik zag dit puur bij toeval.
Mabel
Prima idee! ga je er ook in de praktijk iets mee doen?
Zoals je al zegt: de consumentenbond laat het hier lelijk afweten. Daar erger ik me al jaren aan.
Dit is een fantastisch idee en ik ben ook verbaasd dat zo iets nog niet in deze vorm bestaat. De Consumentenbond, Milieudefensie en Greenpeace zullen zeker medewerking overwegen.
Dit initiatief is een essentiële bijdrage aan een circulaire economie.
Het probleem van de kapotte apparaten en de frustratie er om heen is zo ontzettend herkenbaar! De oplossing met het keurmerk en het netwerk van adressen waar je terecht kan voor reparatie, is geweldig. Bijna vreemd dat dit er nog niet is. Ik steun van harte de stichting RepaReady!
Ik hoop dat dit goede initiatief.navolging krijgt. Wellicht dat Milieudefensie en de Stichting Natuur en Milieu daar een rol in kunnen spelen. In verscheidene kernen van de gemeente Utrechtse Heuvelrug zijn al verscheidene “repair -cafe’s” opgericht..Er is veel belangstelling voor.
We willen dat ook in Amerongen,proberen. We zijn echter nog op zoek naar iemand die het initiatief neemt en de kar wil trekken..Natuurlijk zullen ook voldoende mensen bereid moeten zijn om hun kennis en vaardigheden te willen inzetten voor dit goede doel. Het betoog van Hans Mabelis kan gebruikt worden om mensen enthousiast te maken om het voortouw te nemen. Ik wens ze veel succes! . . . . .
Haleluia!!!! Meesterlijk, ik krijg er geen speld tussen. Medewerking vragen van Milieudefensie? Of Greenpeace NL? De consumentenbond 🙂